Relámpagos acechan mi sien y yo necesito olvidarme de todo. Hacer borrón y cuenta nueva, cubrir de tupido velo, agitar las alas y ver de nuevo un horizonte cargado de motivos por los que concavizar la boca, por los que seguir burlándome de la rutina y hacer del monótono tic-tac de la minutera una sinfonía de música clásica, una melodía sin jerarquía alguna pero de perfecta armonía, una infinitésima anarquía, una independencia del tiempo. Qué absurdo esto último.
Tampoc tan absurd, amb aquestes rimes podries dedicar-te al Hip-hop. Tonta, escrius molt bé, i a mi m'agrada molt llegir-te! :)
ResponElimina